Woon goed?

Vaak is men in de positie om, indien verhuizen gewenst of noodzakelijk is, zelf te bepalen waar of in welke omgeving men wil wonen. Voor mijn vader is dit helaas niet zo. In verband met de ziekte Alzheimer hebben we vorig jaar oktober, na een goede en voor mijn moeder steeds zwaarder wordende verzorging, moeten besluiten om mijn vader te laten opnemen in een gesloten inrichting. We hebben getracht een voor hem beste oplossing te kiezen. Hij zit nu in een kleinschalig wonen project in Kranesteyn, Hof ter Veste van SVRZ. Dit is nieuwbouw en ieder van de 6 bewoners heeft een eigen slaapkamer.
In de gezamenlijke woonkamer zitten de 6 bewoners vooral om een grote tafel. Daaraan eten en drinken ze en ook dat kunnen ze niet altijd meer alleen. Ze vallen steeds verder weg in hun gedachten, kunnen niet meer op woorden komen, praten wordt steeds moeilijker, laat staan dat zij kenbaar kunnen maken wat er in hun hoofd omgaat. We kunnen slechts gissen en ons best doen.
Het enige wat ze hebben is aan de tafel zittend naar buiten kijken. Naar een stukje uitzicht op een weiland. En naar de weg, waarvan een enkeling weet dat hun partner daar altijd aan komt lopen om hen te bezoeken. Ze zien zon, regen, bewolking. Het enige wat in hun steeds verder oprukkende stilte is waar te nemen.

Boven de woning van mijn vader zitten meerdere verdiepingen waar woningen, gericht op 55+-ers worden gehuurd van Woongoed. De huurders hebben geen schuurtje en kunnen er al driekwart jaar hun fiets niet kwijt. Na lang klagen, terecht, heeft Woongoed nu een fietsenstalling voor hen geplaatst.
Vóór het complex ligt een grote groene strook. Een prachtige locatie voor de fietsenstalling zou je zeggen. Niets is minder waar.

Ondanks klagen over de locatie van de voorgenomen bouw van de fietsenstalling door SRVZ, door de huurderscommissie en familie van bewoners is deze fietsenstalling inmiddels geplaatst.
Het enige wat de bewoners hebben is het uitzicht, was het uitzicht. Het uitzicht naar het stukje weiland, het uitzicht naar de weg, het uitzicht naar de mogelijke komst van hun partner of familie.

Ik hoop één ding: dat de mensen die dit verzonnen hebben, hier nooit op bezoek hoeven of hier zelf ooit zullen zitten. Wat dit wens je echt niemand toe.....