ViaRoof: augustus 2010

Deze keer geen foto van Roof, maar tekst van Bird....

Omdat ikzelf heb ervaren hoe "makkelijk" het is om op mijn blog aan te geven hoe het met me gaat hebben we bedacht dat ik hier even in het kort laat weten dat ViaRoof, de weg van Roof, de laatste weken Via Pijn was.

Precies een jaar geleden, in Italië, kreeg Peet pijn in de nek. Na veel smeersels en slapeloze nachten ging het langzaam beter. Net tijdens de vakantieweken was de pijn dus op het ergst....

In oktober kwam de pijn echter terug. Weer slapeloze nachten, weer dokters en deze keer ook maandenlange fysio om de schijnbaar beknelde zenuw los te krijgen. Dat lukte. Langzaam verdween de pijn en was alles weer "normaal".

De derde week van juli zijn Roof en ik standaard vrij. Jaren achtereen liepen we in die week de 4daagse van Nijmegen, nu doen we dat al jaren niet meer, maar toch, toch zijn we de derde week van juli vrij.

En jawel... de pijn kwam terug. Dit keer met uitstraling naar schouder, borst, arm en zelfs vingers. Weer naar de huisarts, zelfs naar de weekendarts. Vanaf de 3e week van juli slikte ze per dag 8 paracetamol en sliep ze niet één keer meer dan drie uur achter elkaar. Fysio, acupunctuur en ook een manueel therapeut kwamen er wekelijks een paar keer aan te pas. Volgens de kenners moest de zenuw toch een keer minder bekneld raken. Ze kreeg sterkere paracetamol, maar bleef zoals Peetje in het hele leven staat, positief.

De vakantie naar Italië kwam dichterbij en na weken pijn en slecht slapen waren we daar meer aan toe dan ooit. Warmte en ontspanning zou ons vast goed doen. Gaan we wel of gaan we niet. We gingen....... naar ons Italië, Bella Italië. Een osteopaat uit Goes gaf het extra zetje, de pijn was er nog wel, maar aanzienlijk minder.

Vorige week zaterdag vertrokken we, vol goede moed en een halve koffer aan paracetemollen. 1400 km heen en drie dagen later weer 1400 km terug. Het ging dus niet........ Helaas, de pijn werd heftiger dan ooit.

Donderdag waren we terug in Nederland en om 5 uur waren we bij weer een andere arts met een noodkreet. "Dokter, al weken heeft ze pijn, al weken slaapt ze niet. Weken lang wordt ze door verschillende artsen en peuten behandeld, maar niets helpt. Geef haar tenminste iets waarmee ze eindelijk kan slapen, want ze is dood en dood op..."

Spuit in haar rug, pijnstillers en zelfs valium om even rust te krijgen.
Eenmaal thuis kregen we via via een gouden tip........ "Ga naar Brugge, daar zitten de kenners, daar hoef je niet via allerlei wegen te hopen dat je een scan krijgt, daar wordt je gewoon geholpen..."

Vandaag reden we dus naar Brugge. Binnen een half uur lag ze in de CT-scan en weer een uur later zaten we tegenover de arts: "Mevrouw Roovers, het is een zeer duidelijke nekhernia............"

Weer een uur later zaten we op de afdeling pijnbestrijding en kreeg ze onder algehele narcose een spuit in haar hals.

Die spuit wordt over twee weken herhaald. Voor die tijd wordt er ook een MRI-scan gemaakt en ondergaat ze een zenuwtest.

Mocht spuit twee niet afdoende zijn volgt spuit drie en als ook die niet helpt een operatie.

Het is niet het leukste bericht, een nekhernia, maar we weten in elk geval wat ze heeft. We zitten in de juiste molen en draaien zal ie, want de komende weken moeten we vaak naar Brugge.

Voor nu, Peet slaapt, heerlijk, lang geleden.
Voor nu, liggen er minstens zoveel medicijnen om de pijn weg te halen.

We hopen op een uitwerking van de spuiten, we hopen op rust.
En omdat we weten dat er veel mensen meeleven, de één wel op de hoogte van Roofs pijn, de ander in mindere mate, laten we via deze blogpost weten hoe het nu is.

Het wordt hopelijk geen vervolgverhaal, maar gewoon een punt uit.
Roof heeft een nekhernia en het academische ziekenhuis in Brugge met al haar kunde lost dat op. Punt.

Met dank aan grote zus die ervoor zorgde dat we eindelijk deden wat we moesten doen en er ook vandaag weer een hele dag bij was.

M